Ιστορίες γκαβωμάρας #reloaded

Μπαίνω σε γνωστό κατάστημα με γυναικεία ρούχα .

Κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της , με το που μπαίνει σε ένα κατάστημα με ρούχα και βλέπει τμήμα εκπτώσεων, οφείλει να ξοδέψει τουλάχιστον μια ώρα για να βρει εκείνον τον κρυμμένο θησαυρό με 70% έκπτωση, που καμία άλλη γυναίκα που έχει κάνει ακριβώς την ίδια διαδρομή, δεν τον έχει ανακαλύψει.

Αυτό έκανα και εγώ. Ήταν υποχρέωση μου.

Ανάμεσα στα δεκάδες άσχετα ρούχα που έχουν μπει σε μια τυχαία σειρά σε τούτη την κρεμάστρα, ανακαλύπτω θεϊκό, ολόμαυρο φόρεμα. Μια μικρή παρένθεση για το ολόμαυρο φόρεμα, όσα και να έχεις, κάθε καινούργιο ολόμαυρο φόρεμα, είναι εντελώς διαφορετικό .

Στενή σχετικά η γραμμή του αλλά βλέπω νούμερο και είναι XL. Είμαι πλέον (άτιμη κλιμακτήριος ) L οπότε , κανένα πρόβλημα. Τζάμι και καλά θα πάει αυτό. Το αρπάζω πριν ανακαλύψει κάποια άλλη το θησαυρό μου και έχουμε μαλλιοτραβήγματα και όσο να πεις, νικάω σίγουρα #curlyhairdontcare

Συνεχίζω τα ψώνια, δύο δώρα ήθελα να πάρω και έφυγα. Αποφασίζω να δοκιμάσω το θησαυρό γιατί έχω βαρεθεί να παίρνω ρούχα χωρίς να τα δοκιμάσω και να ξοδεύω το επόμενο τρίμηνο από αγορά, σούρτα φέρτα αλλαγές που τελικά καταλήγουν να δίνω δεκαπλάσια λεφτά από αρχική αγορά. Έκοψα τα δοκιμαστήρια νομίζω πριν από την καραντίνα. Δεν την παλεύω σε αυτό το μικρό χώρο. Άσε που μια μέρα θα τον σπάσω αυτό τον καθρέφτη που βάζουν εκεί μέσα γιατί πάντα, δείχνει μια άλλη πιο χοντρή και γεμάτη κυτταρίτιδα.

Μπαίνω δοκιμαστήριο. Βγάζω τα εξήντα δυο μπλουζάκια, χωρίστρα layering και κάνει ψοφόκρυο. Βγάζω και παντελόνι , καλσόν, κάλτσα (μόνο τη μία), μπότες. Μένω σουτιέν βρακί. Όχι, όχι, διόρθωση, μένω παράταιρο σουτιέν βρακί. Έλα μωρέ, μόνη μου είμαι.

Και ξεκινάει ο αγώνας δοκιμής φορέματος. Η λαιμόκοψη του φορέματος μπαίνει μια χαρά, αυτό μας έλειπε. Μπαίνει το ένα χέρι, οκ, μπαίνει το άλλο χερ …ουπς. Φρακάρει το άλλο χέρι. Τραβάω, τραβάω, τίποτα.

Μένω μισό φόρεμα λοξά σαν θήκη από ντουφέκι, το άσχετο σουτιέν, το άσχετο βρακί, τα μπουτάκια μου και μια κάλτσα. Και εκεί πέφτει αυλαία.

Μαζί με την αυλαία, πέφτω και εγώ στο πάτωμα και αρχίζω και τραβάω. Κρατάω κόντρα στους τοίχους , τραβάω όρθια, καθιστή, σπαγγάτ, στα τέσσερα, τραβάω με όλη μου τη ψυχή, κρεμιέμαι από κρεμάστρες. Τραβάω και βογκάω με όλη μου τη δύναμη μα το φόρεμα , δεν κουνάει ρούπι. Έχω κάνει ήδη εικόνα πως με βρίσκει την άλλη μέρα , συνεργείο της πυροσβεστικής που έχει μπει ριφιφί στο δοκιμαστήριο γιατί έχω φρακάρει τα πάντα , για να με απεγκλωβίσει από το δοκιμαστήριο που αποκαμωμένη από το σπρώξιμο, έχω λιποθυμήσει.

Βλέπω πως πρόοδος δεν γίνεται και αποφασίζω να μην δοκιμάσω το γαμωφορεμα και να το βγάλω. Αρχίζω και τραβάω ανάποδα, να βγει να λυτρωθώ και τι στον κόσμο, γονατιστή στην Τήνο τον δεκαπενταύγουστο. Τσου. Έκανα τόσο καλή δουλειά στο τράβα για να μπει, που ναι μεν δεν μπήκε αλλά σίγουρα δεν θα βγει ποτέ . Τώρα κάνω εικόνα τους πυροσβέστες με σύγχρονο Δούρειο Ίππο, να σπάζουν τις εισόδους του μαγαζιού για να σώσουν το πλανήτη μας από το πλάσμα με το μισό μαύρο φόρεμα σαν κολιέ και το άσχετο βρακί σουτιέν .

Πλέον η απελπισία μου είναι μεγαλύτερη από την ουρά στα τυριά, παραμονή Χριστουγέννων . θέλω να κλάψω αλλά σκέφτομαι πως θα λερώσω το φόρεμα και θα πρέπει να το αγοράσω και να το φοράω πάντα, με αυτή τη βολική διαδικασία. Θέλω να φωνάξω….μα για στάσου, κάποιος φωνάζει ήδη. Α καλέ, εγώ φωνάζω βοήθεια. Έρχεται η κοπέλα, αυτή που δίνει τα νούμερα με τα ρούχα και που ποτέ δεν τσεκάρει αν είναι τα ίδια με τα ρούχα που επιστρέφεις.

Έλα βρε κοπελιά να βάλεις ένα χέρι (αυτό με το χέρι και εφόσον είσαι με το βρακί ακούστηκε κάπως και ήδη με έκανε εικόνα σε λινκ με Τατιάνα να εξηγώ τα ανεξήγητα)και από μένα ότι θες. Θα βάλω μέσο να σου έρχεται η παραγγελία από SHEIN σε πέντε ώρες. Ότι θες. Έρχεται!

Τώρα είμαστε δυο που τραβάμε. Εγώ, η γνωστή πλέον με το άσχετο βρακί σουτιέν και το φόρεμα γιαταγάνι και η πεντάκιλη πωλήτρια. Παλεύουμε και οι δυο, έχουμε βγει στο διάδρομο και παλεύουμε. Αν μας πετούσαν και ένα λάκκο λάσπη, θα έβγαινε μεροκάματο . Έχουμε φρακάρει την είσοδο και των υπολοίπων δοκιμαστηρίων και ο αγώνας τώρα δικαιώνεται.

Όταν η ουρά αυτών που περίμεναν να μπουν, ήρθε και ένωσε με την ουρά αυτών που περίμεναν να βγουν και ήταν λίγο πριν μας πάρουν σηκωτές και ενωμένες σαν σιαμαία με το φόρεμα γιαταγάνι, βγήκε το γαμωφορεμα. Ακουστήκαν κάτι κρατς κρουτς (κανείς ποτέ δεν θα μάθει αν ήταν οι ραφές, οι μύες μου ή τα σωματικά αέρια από την υπερπροσπάθεια ) μα το φόρεμα βγήκε.

Τώρα είμαι στη μέση του διάδρομου, μόνο με το άσχετο σουτιέν βρακί, τα μπουτάκια και την μια κάλτσα και με όση αξιοπρέπεια μου είχε μείνει , της λέω με ύφος :