Τρέξε μανούλα, τρέξε

Με τις αθλητικές δραστηριότητες δεν θα έλεγα πως είχα μεγάλη έφεση από μικρή. Τα έχω κάνει σχεδόν όλα. Όμως σχεδόν πάντα κάποιος με τραβολογούσε. Ναι, ναι το λες και με το ζόρι! Επίσης αν καταπιαστώ το έχω. Όμως μέχρι να καταπιαστώ… άστο!Είναι λοιπόν 10 μέρες μετά τα Χριστούγεννα και κάνω το λάθος να ανέβω σε ζυγαριά. Αφού δεν τυφλώθηκα  από αυτό που είδα και είμαι ακόμα εδώ και γράφω σημαίνει πως θα ζήσω 100 χρόνια (άσχετο απλά όποτε βρίσκω ευκαιρία ξορκίζω!)

Και να’μαι  τώρα εδώ στο γήπεδο της περιοχής μου, πρωί πρωί με την δροσούλα και προσπαθώ να δω τι κάνουμε. Έχω πάρει οδηγίες από φίλη παλαίμαχη στο χώρο και έχω μια εικόνα του τι θα συμβεί (κοίτα να δεις που θα πάω και στην κοπή πίτας των απανταχού «ράνερς» αττικής). Οι οδηγίες μου είναι: «Την πρώτη ημέρα 7 λεπτά περπατάς,7 λεπτά τρέχεις. Επαναλαμβάνεις για ένα 20λεπτo και τέλος!». Και είμαι κάπως έτοιμη. Έχω ντυθεί ελαφρά, μπαίνω στο γήπεδο με αυτοπεποίθηση λίγο πιο δίπλα από τα σούπερ παπούτσια μου, στο πάτωμα. Είμαι έτοιμη να ξεκινήσω αλλά αυτό που  δεν μου είπε η φίλη είναι πως το ελαφρύ ντύσιμο έπρεπε να είχε και ένα κομμάτι με τσέπη. Γιατί που θα βάλω εγώ τώρα τα πράγματα που κρατώ? Τα πράγματα που κρατώ είναι ένα κινητό με σουπερ ντούπερ app (γεια σου ρε παλαίμαχη φίλη!) για να κρατώ λέει ιστορικό των προσπαθειών μου και να κάνω κόντρες με άλλους «ράνερς» –δεν θέλω καν να σκεφτώ τα σκορ μου. Και ένα μπρελόκ από εκείνα τα μεγάλα που δεν τα χάνεις ποτέ – τα τεράστια που είναι δεμένα σε μια αλυσίδα! Αυτά λοιπόν τώρα που τα βάζεις κυρά  παλαίμαχη? Μου λες? Χώνω το κινητό στο πλαϊνό λάστιχο της φόρμας και το μπρελόκ μαμούθ στο  μπροστινό μέρος της φόρμας. Και φαντάσου αυτό:  είσαι δίπλα μου και τρέχεις και ακούς μια φωνή ( απο κινητό) να μετρά «2 meters in 20 hours» και αλυσίδες να κουδουνίζουν .  Και νομίζεις πως τρέχει δίπλα σου σκαστός βαρυποινίτης με GPS και αλυσίδα με μπάλα.

​Προσπερνώντας το στυλιστικό / λειτουργικό μου λάθος και βολεύοντας τα υπάρχοντά μου , παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Επαναλαμβάνω είναι πρωί σε ένα συνοικιακό γήπεδο ποδοσφαίρου και βλέπω με χαρά πως οι συναθλητές μου είναι δυο κυρίες με αερόσολες στα παπούτσια, αλλά με τακούνια. Μια κυρία με καρότσι λαϊκής. Ένας παππούς με το εγγόνι του σε καροτσο-ποδήλατο και ένας κύριος που προφανώς κάτι είδε στα πρωινάδικα, συγχύστηκε και έφυγε τρέχοντας με τις παντόφλες. Δεν το εξηγείς αλλιώς. Όλοι αυτοί και άλλοι πιο σεταρισμένοι με το περιβάλλον προχωράνε γύρω γύρω από το γήπεδο. Πως ήταν εκείνη η σκηνή στο εξπρές του μεσονυκτίου που προχωράνε οι τρελοί στους κύκλους? Ε αυτό ! Κάποιοι περπατάνε, κάποιοι τρέχουν, μα κυρίως περπατάνε ! Λέω μια χαρά. Αν γίνω ρεζίλι δεν το λες και κοινό που θα το είχες φίλο, ούτε καν στο Facebook  μην σου πω, οπότε κάνε παιχνίδι μανίτσα μου!

Τα πρώτα 7 λεπτά περπατήματος ήταν μια χαρά. Αντάλλασα και sms με φίλη και ο χρόνος κύλησε ρολόι. Όταν όμως έφτασε η σειρά των 7 λεπτών στο τρέξιμο… αδελφάκι μου βόγκηξε η γη. Στα πρώτα 3 λεπτά ένιωσα πως μου ήρθε ο θάνατος και μου χτυπούσε την πόρτα και πώς αν πέσω με τα μούτρα νεκρή στο ταρτάν (σικ) πως θα μπορέσουν: α) να με σηκώσουν και β) να βρουν ποια είμαι αφού το μόνο στοιχείο που έχουν είναι ένα κινητό  και η κουμούτσα κλειδοθήκη? Γμτ έπρεπε να είχα και μια ταυτότητα μαζί να βρουν να θάψουν (μέσα στα νεύρα  μου είχα φανταστεί και που θα έβαζα την ταυτότητα!). Να με πάνε στο παιδί μου να με κλάψει. Ωχ πόσος χρόνος έμεινε? 4 λεπτά! Ωχ παναγιά μου θα πεθάνω. 3 λεπτά ήρθε το τέλος μου. 1 λεπτό, έζησα ρε φίλε!

Συνεχίζω με τα 7 λεπτά περπάτημα. Αυτό το έχω! Βαριανασαίνω σαν να είναι οι τελευταίες ανάσες και πεθαίνω, γυρεύεις; Προσπαθώ να δείχνω κουλ, χωρίς επιτυχία οφείλω να ομολογήσω. Ένας δρομέας κυριλέ – θέλω να πιστεύω πως τον γοήτευσα και ήταν καμάκι – με πλησιάζει με αγωνία, (γμτ πολλή αγωνία είχε, δεν ήταν καμάκι), για να δει αν είμαι καλά.  «Ναι είμαι καλά, εσείς πάλι μου φαίνεστε χλωμούλης (σιγά μην σε άφηνα!)». Τα υπόλοιπα λεπτά μέχρι το 20λεπτο, α ρε κόουτς με έφαγες, κύλησαν νερό.

Στα λεπτά του περπατήματος κουτσομπόλευα μόνη μου τους συναθλητές μου και έκλεψα στιλιστικά τερτίπια (αυτό με την παντόφλα ειλικρινά ήταν χάρμα οφθαλμών) και στα λεπτά (ατελείωτααααααα!) του τρεξίματος σκεφτόμουν: α) ποιος θα αντέξει να με κουβαλησει λιπόθυμη αλλιώς με βλέπω να με σέρνουν από τα μαλλιά στις λάσπες και β) αν φορώ ασορτί βρακί – σουτιέν μην γίνω ρεζίλι στα επείγοντα. Όχι, όχι κύλησε σαν νερό η ώρα!!!

Με πόδια που σέρνονται πήγα μέχρι το αυτοκίνητο. Είχα το ύφος του Οδυσσέα που δεν κατάφερε τελικά να βρει την Ιθάκη. Μπήκα στο αμάξι και με τις λιγοστές ανάσες που μου είχαν μείνει πήρα τηλέφωνο σπίτι για να πω πως ζω «έρχομαι, επέζησα, είμαι στο αμάξι».

Ακόμα στο αμάξι είμαι… Η παλαίμαχη φίλη ξέχασε να μου πει πως μετά από τα 15+ χρόνια που είχα να τρέξω, ίσως να πιανόμουν λίγο και να μην μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Και έτσι είμαι εδώ εγκλωβισμένη. Περιμένω κάποιον να έρθει να με πάει σηκωτή στο σπίτι. Αν δεν παραμείνω εδώ για μέρες (ευκαιρία ψάχνουν όλοι να με χάσουν!) μεθαύριο το στάδιο με περιμένει. Ελπίζω και ο κυριούλης με τις παντόφλες.