Πριν από σχεδόν 17 χρόνια, διένυα μια περίοδο, τη μοναδική ίσως της μέχρι τότε ζωής μου , που η τελευταία απώλεια του γέρικου σκυλιού μου, με είχε στοιχειώσει.
Είχα δηλώσει πως δεν θα πάρω ποτέ ξανά σκυλί γιατί η τελευταία απώλεια ήταν γεμάτη αρρώστιες και προβλήματα. Και πολύ κλάμα.
Είχα πει πως δεν θα ξαναπάρω σκυλί, εκτός και αν. Αχ αυτό το εκτός και αν! Πόσο ανοιχτοί ήταν οι ουρανοί όταν ειπώθηκε αυτό το εκτός και αν.
Το δικό μου εκτός και αν ήταν , εκτός και αν μου χαρίσουν (ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΣΚΥΛΙΑ ΛΕΜΕ ΠΟΤΕ!)ένα θηλυκό, Γιορκσαιρ. Μωρό κιόλας. Σχεδόν σαν να ζητούσα να μου κάτσει Τζακ ποτ, 8 μηνών. Τόσο δύσκολο!
Και μια ωραία πρωία, πόσο ωραία ήταν τελικά αυτή η πρωία, το τηλέφωνο χτύπησε . Ήταν η κουμπάρα μου που μου έλεγε πως η διπλανή της στο γραφείο, έχει μια Γαλλίδα που γέννησε το Γιορκσαιρ της και επειδή θέλει να φύγει πίσω στη Γαλλία, δεν έχει τι να το κάνει και θα κάνει ευθανασία. Και είναι θηλυκό και μήπως να το έβλεπες και είναι κρίμα και όλα αυτά.
Ρίγησε η καρδιά μου. Είχα ζητήσει και είχε έρθει. Όμως δεν ήμουν έτοιμη. Όταν χάνεται ένα σκυλί και όταν χάνεται κιόλας με πόνο και ταλαιπωρία, δεν θες αμέσως να το αντικαταστήσεις. Ναι είχανε περάσει 2 χρόνια όμως. Ακόμη δεν ήσουν έτοιμη, δεν ήθελες!
Όμως πήγες. Πήγες να δεις αυτό το θηλυκό κουτάβι και κυρίως να το σώσεις από την ευθανασία. Μα πήγες! Πριν σχεδόν 17 χρόνια, πάρκαρες με αλαρμ (δεν θα κάτσω πολύ, μάλλον δεν θα το πάρω) , δίπλα σε κάτι κάδους , ανέβηκες για πέντε ακριβώς λεπτά και κατέβηκες αγκαλιά, με το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου.
Την είπες Λάρα, από το κουκΛΑΡΑ. Γιατί ήταν !
Όπως καταλαβαίνεις, ποτέ δεν έψαξα να βρω κάπου να την δώσω. Την πήρα αγκαλιά, εκείνο το πρώτο βράδυ και ποτέ ξανά δεν σκέφτηκα πως θα φύγει από κοντά μου. Έγινε το παιδί μου από την πρώτη μέρα. Είπα, θα μείνει για πάντα .
Η Λάρα , ήταν παρούσα σε όλα όσα συνέβησαν αυτά τα σχεδόν 17 χρόνια. Στα καλά και στα κακά. Στα μικρά και στα μεγάλα. Στα ωραία και τα άσχημα. Ήταν παντού εκεί. Όπως οφείλει να είναι ένας σύντροφος ζωής . Που μεταξύ μας δεν πετυχαίνει πάντα μεταξύ των ανθρωπίνων σχέσεων .
Εδώ όμως πέτυχε! Η Λάρα ήταν εκεί . ΠΑΡΟΥΣΑ πάντα! Ήταν στους δυο μας ο τρίτος, στους τρεις μας ο τέταρτος, στους πολλούς η παρέα, στους λίγους η συντροφιά. Ήταν πάντα εκεί.
Έχει πάει σε θάλασσες, σε λίμνες, σε βουνά , σε πλοία, σε σκηνές και καταστρώματα. Σε βάρκες, σε κανό, σε σκάφη. Σε πάρκα, σε παιδικά πάρτη, σε τσιμπούσια σε κήπους, σε βεράντες, σε σαλόνια. Έχει πάει στα χιόνια, σε παραλίες και πλαγιές.
Έχει γίνει η φίλη και η παρέα σε δεκάδες παιδιά από τον παιδικό σταθμό, από το δημοτικό, από το γυμνάσιο του Λυδονίου μου.
Έχει κοιμηθεί σε διπλά κρεβάτια, σε καναπέδες, σε κούνιες Μωρού, σε αυτοκίνητα, σε ξενοδοχεία , σε ξαπλώστρες, σε αιώρες.
Έχει βγει χιλιάδες φωτογραφίες, έχει δώσει εκατοντάδες γλυψιές, έχει κουνήσει ουρά σε αγαπημένα πρόσωπα. Έχει φιλήσει και φιληθεί ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε σκυλίσιο άτομο, πάνω στη γη.
Έχει καυγαδίσει με δεκάδες σκύλους, με εκατοντάδες γάτες, με αγελάδες, με γαϊδούρια, με αλόγα, με αγριόχοιρους, με ψάρια, με πουλιά. Έχει καυγαδίσει γενικώς. Γιατί ήταν σκύλος φονιάς ,σε σώμα 5κιλου.
Έχει φάει τόνους λιχουδιών , κρυφά ή φανερά, έχει ζήσει τραπέζια που είχε δεκάδες χέρια να δίνουν κάτι στη Λαρίτα που έχουν αγαπήσει.
Γιατί αυτό δεν είπα κυρίως :η Λάρα αγαπήθηκε πολύ. Όχι μόνο από εμένα αλλα από δεκάδες ανθρώπους που την έχουν ζήσει αυτά τα σχεδόν 17 χρόνια. Η Λάρα αγαπήθηκε και αγάπησε πολύ. Κυρίως εμένα.
Σχεδόν 17 χρόνια μετά, πριν σχεδόν ένα μήνα, αυτή η κουκλάρα, αυτό το τριχωτό παιδί μου από άλλη μάνα, έφυγε για πάντα από δίπλα μου.
Και πονάνε τα σωθικά μου κάθε μέρα. Κάθε μέρα που κυλάει, μοιάζει να με πηγαίνει πιο μακριά της. Και εγώ πονάω. Πονάω γιατί μια μέρα θα έχω ξεχάσει τη μυρωδιά της, την απαλή της μύτη, το υπέροχο ξανθό της τρίχωμα, το πόσο λάτρευε τις φλούδες από αγγούρι, το πόσο της άρεσε να κοιμάται αγκαλιά μας με τον Τ. , το πόσο δύσκολο είναι να τρώω και να μην έχω εκείνη τη μύτη ανάμεσα στα πόδια μου να ζητιανεύει.
Πονάω ακόμη και πάντα λαχταράω να δω δίπλα μου, να με κοιτάνε με απέραντη αγάπη, αυτά τα πιο ζεστά , καστανά μάτια του κοσμου. Μου λειπουν το τικ τικ από τα νύχια της στο πάτωμα που μου έδινε τόση ανακούφιση και αγάπη. Μου λείπει να ανοίγω την πόρτα και να είναι εκεί. Είτε πίσω από την πόρτα , γεμάτη χαρά , είτε στη γωνιά της τώρα τον τελευταίο δύσκολο χρόνο, η Λάρα ήταν για μένα το σπιτικό μου. Όσα σπίτια και αν αλλάξαμε, όσα και να περάσαμε μαζί, η Λάρα ήταν πάντα το σπιτικό μου
Και η Λάρα δεν είναι πια εδώ .
Σχεδόν 17 χρόνια μετά, το τριχωτό μου παιδί , το ομορφότερο σκυλί του κόσμου, το μόνο πλάσμα που με έκανε να θέλω να γίνω αυτός ο άνθρωπος που έβλεπα στο βλέμμα της όταν με κοιτούσε, δεν είναι πια εδώ .
Σχεδόν 17 χρόνια μετά, το πλάσμα που μας κράτησε ζωντανούς και ενωμένους , στη δυσκολότερη δοκιμασία της κοινής μας ζωής , δεν είναι πια εδώ. Το πλάσμα που τώρα πια το ξέρω καλά, ήρθε στη ζωή μας κυρίως για αυτό το λόγο. Για να είναι το στήριγμα μας .
Σχεδόν 17 χρόνια μετά, θρηνώ όχι μόνο γιατί έχασα τέτοιο πλάσμα. Θρηνώ κυρίως γιατί έχασα την πιο άδολη, ειλικρινή και χωρίς όρους αγάπη που βίωσα ποτέ. Ξέρω πως δεν θα την ξαναπετύχω γιατί δεν θα είναι η Λαρίτα μου, παρούσα.
Και αυτό πονάει.
Σχεδόν 17 χρόνια μετά, η Λάρα δεν είναι πια στο σπίτι μας.
Και είναι άδειο.
Όπως και η αγκαλιά μου.
Όπως και η ψυχή μου.
*Θα θυμάμαι για πάντα την τελευταία της αγκαλιά και θα περιμένω μια μέρα, να ξαναβρεθούμε. Για αγκαλιές.
*Αφιερωμένο σε όσους έκλαψαν μαζί μου για αυτόν, τον απίθανο σκύλο φονιά που ήταν bigger than life . Και φυσικά στη Λ. και στον Τ.
*Αφιερωμένο σε όσους απέκτησαν πρώτη φορά σκύλο, εξαιτίας της Λάρας. Επειδή την αγάπησαν πολύ. Και είναι πολλοί.
Mamas do and dont's 